Hij was een onderwijzer in hart en nieren – tót hij merkte dat de prestaties van kinderen steeds belangrijker werden dan hun persoonlijke ontwikkeling. Bijdragen aan de positieve vorming van mensen, dat is wat coach Serge (48) drijft, en dus liet hij het klaslokaal achter zich en belandde bij Boba. ‘Ik reik de sleutel aan, zodat mensen zelf de deur open kunnen doen.’
‘De diagnose autisme vormt een stevig stempel. We vergeten nog wel eens dat mensen met autisme niet per se tegen zaken aanlopen omdat hun brein op een bepaalde manier werkt, maar vooral omdat hun omgeving daar op een bepaalde manier op reageert of mee omgaat. De tijd waarin we leven, het netwerk waarbinnen iemand beweegt, de buurt waarin iemand woont – het is allemaal van invloed op de mate waarin iemand met autisme wel of niet goed kan meekomen met de maatschappelijke norm. Mijn primaire uitgangspunt is dan ook om vanuit verbinding te werken. Dat betekent dat ik me probeer te verdiepen in de mens achter het label, dat ik de achtergrond wil kennen en ook alle wensen voor de toekomst. Zo verhoud ik me tot mijn cliënten, maar ook tot de mensen om mijn cliënten heen. Alleen wanneer je mensen met oprechtheid en zonder oordelen vragen stelt, en luistert naar wat échte drijfveren en angsten zijn, werk je aan lange termijn oplossingen – daar geloof ik echt in.’
‘Ik ben lang docent geweest op de vrije school. Alle klassen heb ik daar lesgegeven, van kleuterklassen tot bovenbouw. De vrije school sprak me aan omdat ontwikkelingsgerichtheid er zo centraal staat – of stónd moet ik eigenlijk zeggen, want de laatste jaren waarin ik lesgaf werd dat steeds minder. Wie ben je als mens? Waar wil je naartoe en wat heb je daarbij nodig? Daar wilde ik me met de kinderen graag op focussen, en alles wat ze daarbij leerden – en dat was echt een hoop – was mooi meegenomen. Toen de nadruk steeds meer op presteren begon te liggen, voelde het alsof het werk me niet meer goed paste. Ik ben toen gestopt. Bij Boba kan ik gelukkig precies doen wat ik graag doe en wat me goed ligt: mensen de sleutel aanreiken om zelf de deur open te doen.’
| Naam | Serge Strijker |
|---|---|
| Coach sinds | 2018 |
| Wat typeert Boba? | Ondernemend |
| Wat typeert jou als coach? | Verbinding maken, out of the box denken en de vraag achter de vraag blijven zoeken |
| Geleerd bij Boba? | Andere mensen vertrouwen geven |
| Mooiste muziek | Prince! De beste van de besten, vooral dankzij zijn spirituele kant |
‘Je loopt tijdens dit werk tegen veel verschillende ideeën en overtuigingen aan. Dat is prachtig, en soms een uitdaging. Het is dan ook extra belangrijk om je eigen normen en waarden goed te kennen – dan lukt het het beste om vanuit empathie te werken en om ruimte te geven aan de normen en waarden van een ander. Soms moet je die ruimte begrenzen – wanneer je bijvoorbeeld denkt dat de ontwikkeling van een kind in het geding komt. Dan is een provocerendere manier van coaching onvermijdelijk: je moet iemand – vaak de ouders – dan echt wakker schudden. Daarbij is het constant laveren tussen vragen stellen en zeggen waar het op staat. Loop je écht tegen te veel weerstand op? Dan stop ik het gesprek, en geef het vertrouwen dat we het weer oppakken als daar een beter moment voor is. Uiteindelijk draait weerstand toch om een gevoel – om angst of boosheid – en niet om de noodzaak om dwars te liggen. Om tot échte oplossingen te komen geloof ik dat het essentieel is om die gevoelens vroeger of later boven tafel te krijgen.’
‘Soms gaat het niet. Ik nam eens een casus over van een collega, waarbij de betrokken ouder al een duidelijk idee had van wat ze van mij als coach verwachtte – namelijk begeleiding van het kind. Dat leek mij een kortetermijnoplossing; ik dacht dat er veel meer duurzaams te bereiken was als ik de moeder zou coachen. Dat stuitte op veel weerstand bij deze vrouw, die dat in niet mis te verstane taal aan me mededeelde. Ik vermoedde dat vriendelijk met haar meebewegen geen goed idee was, maar natuurlijk wankelde ik ook, en sloeg de zelftwijfel toe. Ik laat het dan echt even los. De ruimte die dat bood onderstreepte wat ik al voelde: ik moest een stevige mail terugsturen, waarmee ik de moeder onherroepelijk verantwoordelijk maakte voor het proces van haar kind. Het hielp, uiteindelijk bleek dat inderdaad de beste route. Maar voordat ik daarop durfde te vertrouwen waren er wel twee weken wandelen en een hoop warme douches nodig. Zo kon ik het gesprek met mezelf aangaan, het ruimte geven en me laten inspireren.’
Waar kunnen wij jou mee helpen?
