Marjolein Ruijgrok is sinds april 2024 werkzaam als autismecoach bij Boba in Team Utrecht, kort nadat zij haar opleiding Pedagogiek afgerond had. Haar eerste “echte” baan dus. Hoe heeft zij deze stap ervaren? Hoe was haar start? Hoe is het om naast kinderen ook volwassenen te begeleiden in hun zelfredzaamheid? Waarin heeft zij zichzelf het afgelopen jaar kunnen ontwikkelen? Dit is het verhaal van… Marjolein Ruijgrok.
Marjolein vertelt: “Na mijn vwo heb ik de PABO gedaan. Het onderwijs trok mij wel, alleen een klas met 30 kinderen is toch best overweldigend. Toen heb ik besloten om Pedagogiek te gaan studeren. Tijdens mijn stage ben ik in aanraking gekomen met het ambulant werken én met Boba. Een aantal cliënten was ook in zorg bij Boba én Boba zat ook in hetzelfde pand gevestigd. Toen ik bijna afgestudeerd was, zag ik dat er een vacature was voor team Utrecht. Dat was toen mijn allereerste sollicitatie; later hoorde ik dat ik op vrijdag mijn scriptie gehaald had en die dinsdag daarna had ik een nieuwe baan. Dat ging dus heel snel.”
Met het goede nieuws van haar scriptie nog vers achter de rug, startte Marjolein in april dus bij Boba als autismecoach. Een intensieve periode, met een hele hoop indrukken in korte tijd: haar eerste baan, nieuwe collega’s, veel informatie, een groeiende caseload en natuurlijk volledig ambulant aan de slag. Marjolein geeft aan dat zij haar beginfase ook als intensief heeft ervaren. “Het eerste halfjaar was heel intens. Het is natuurlijk vrij solistisch werk en ik heb daarin ook echt even mijn plek moeten vinden. Daarentegen merkte ik dat als je het er met je collega’s over hebt, het normaal is om je soms even overweldigd te voelen. Het helpt heel erg dat je altijd iemand kan bellen als je ergens tegenaan loopt of als er iets is. Mijn teamleider Sophie zegt altijd mooi: “je draagt het niet alleen”, en dat is ook écht zo. Ik krijg hier wel heel erg het gevoel dat je echt onderdeel bent van het team en dat is heel fijn.”
De samenwerking met haar collega’s vindt Marjolein dus erg fijn. Maar, hoe is het voor haar, als pedagoog, om ook volwassenen te begeleiden? Dat was in het begin ook best even spannend. Sommige cliënten zijn een stuk ouder dan ik. Ik ben daarin gewoon in het diepe gesprongen. In de afgelopen tijd heb ik gemerkt dat het begeleiden van volwassenen ook leuk is. Het contact is natuurlijk heel anders dan je met kinderen hebt, ook kunnen sommige cliënten ook juist heel geïnteresseerd zijn. Los van de leeftijd, uiteindelijk ben je er voor iemand, waarmee je een hele hoop kan bereiken voor de cliënt. Soms heeft dat ook tijd nodig, iedere persoon is ook anders. Dat maakt de doelgroep autisme ook heel leuk.”
“Vertrouwen is de basis. Soms vindt een cliënt je meteen helemaal fantastisch, soms heeft dat ook langer de tijd nodig. Het is belangrijk om iemand als persoon te zien met zijn of haar eigen interesses en kwaliteiten. Dát is juist de uitdaging. Zo heb ik nu een cliënt waarmee ik boodschappen ben gaan doen om koekjes te kunnen bakken. Het doen van de boodschappen heeft deze cliënt altijd lastig gevonden, maar door dit samen te doen heeft zij een hoop kunnen bereiken. Soms help je iemand door te praten en soms juist door iets te doen.”
Nu, ongeveer een jaar na haar start bij Boba, merkt Marjolein dat zij goed heeft kunnen aarden in haar functie. Zij heeft al een hoop geleerd én is bovendien nog lang niet uitgeleerd.
“Iedereen heeft zijn eigen leefwereld. Daarnaast blijf je als autismecoach leren omdat je telkens weer met nieuwe mensen in aanraking komt of nieuwe situaties meemaakt. De ritjes tussen de begeleidingsmomenten zijn ook best lekker om af te schakelen of juist even een collega te bellen. Er zijn ook best nog momenten waarvan ik denk: poeh, dat was me een week. Afgelopen jaar was dan ook best intensief, ook omdat ik tussendoor nog verhuisd ben. Ondertussen heb ik ook geleerd dat als mijn werkdag eenmaal voorbij is, ik het los mag laten. Morgen is er weer een nieuwe dag. Nu kan ik lekker aan de slag met mijn hobby’s. Dat kan een goed stuk wandelen zijn, zeker nu het weer wat langer licht is, of een puzzel maken. Ook gebruik ik mijn snijplotter steeds vaker, als ik daar de tijd voor heb. Lekker even niet te veel met je hoofd bezig zijn. Zo is mijn eerste jaar snel omgegaan. Toen ik startte hoopte ik dat het leuk zou zijn. Dat is gelukt!”
Waar kunnen wij jou mee helpen?
