Wie zijn de gezichten achter Boba en wat drijft hen? Maak kennis met Liesbeth Palit, die in 2004 Boba oprichtte. Zij doet haar werk vanuit de overtuiging dat iedereen zichzelf mag zijn.
Liesbeth kan het niet vaak genoeg benadrukken: ze voelt een enorme passie voor haar werk. ‘Die drive maakt dat ik me altijd wil blijven inzetten voor onze doelgroep, zowel jongeren als volwassenen. Ik deel die passie met alle collega’s; samen vormen we een hecht team.’ Liesbeth richtte Boba in 2004 op, naast haar werk in het onderwijs. ‘Ik begon met Boba in mijn vrije tijd, op zolder. Daar hielp ik kinderen, jongeren en volwassenen. De kinderen kwamen bijvoorbeeld thuis te zitten omdat ze geen goede match voelden met het schoolsysteem: ze konden de prikkels niet aan, waren snel afgeleid of wisten niet goed wat van hen werd verwacht.’ Waar op school geen tijd was om aandacht aan hen te besteden, deed Liesbeth dat wel. ‘Ik leerde ze de vaardigheden die ze nodig hadden om weer naar school te kunnen, bijvoorbeeld op het gebied van zelfstandig werken en de invulling van je vrije tijd. Die vaardigheden leer je niet zomaar op school tijdens een speciaal vak, maar heb je wel nodig om goed te kunnen meedraaien.’
Als leerkracht zag Liesbeth dat veel kinderen niet konden meekomen in de klas, terwijl ze daarvoor in de basis wel alles in huis hadden. ‘Kinderen met autisme begonnen bijvoorbeeld achter te lopen. Ze moesten vervolgens naar een andere school of mochten helemaal niet meer komen.’ Zo’n ontheffing van je leerplicht heeft veel negatieve gevolgen, weet Liesbeth. ‘Een leven in onze maatschappij is gebouwd op de diploma’s die je hebt. Je gaat naar school en vervolgens ga je aan het werk. Als het je niet lukt die weg te volgen, om welke reden dan ook, gaat het mis. Je kunt iemand dan allerlei ondersteuning bieden, maar dat kan nooit dienen als vervanging voor die basis. Daardoor kom je in een sociaal isolement terecht: je hoort er niet meer bij en vindt geen aansluiting meer in de maatschappij.’ In haar werk zag Liesbeth dat mensen te snel van dat pad werden geduwd. ‘Dan word je vaak doorverwezen naar de zorg, terwijl die lang niet altijd op korte termijn een goede plek kan bieden. Bovendien: waarom zou je niet anders mogen zijn? Laten we meer accepteren wat iemand wel kan, dacht ik, en niet steeds gefrustreerd zijn omdat alles beter moet.’ Vanuit die gedachte besloot ze Boba naar een volgend niveau te willen tillen. ‘Ik wilde graag meer mensen kunnen helpen. Na een aantal jaar alleen op zolder nam ik in 2006 mijn eerste collega aan. Ik heb mijn huis toen omgebouwd tot kantoor. Ik maakte letterlijk en figuurlijk plaats voor Boba. In de woonkamer waren collega’s aan het werk, boven was de dagopvang. Cliënten maakten gebruik van mijn toilet. Ik werk niet bij Boba, ik woon bij Boba, zei ik toen al. Ik heb ook geen werknemers, ik heb collega’s. We doen het met elkaar.’
Toch werd het op een gegeven moment lastig om werk en privé gescheiden te houden. ‘De cliënten lagen in en onder mijn bed,’ herinnert Liesbeth zich. ‘Ik had nooit meer vrij: zodra ik uit mijn bed stapte, stond ik in mijn kantoor. Toen heb ik een aparte plek voor Boba en voor mij gevonden, allebei in het centrum van Dordrecht. Dat gaf mij meer rust, terwijl ik me nog steeds even betrokken voelde.’ De afgelopen jaren groeide Boba hard. Dankzij goede contacten met gemeente en zorgkantoren weten scholen, ouders en leerlingen Boba te vinden. ‘Als coach zijn wij de regisseur van het traject. We vinden het belangrijk om zaken bespreekbaar te maken, ook als ze spannend zijn. Met een nieuwsgierige blik kijken en luisteren we naar de wensen van cliënten. Tegelijkertijd waken we over de grenzen van alle betrokkenen – die van anderen, maar ook van onszelf. Op die manier scheppen we helderheid.’ Liesbeth hoopt zowel kinderen als volwassenen een duidelijke stem te geven in het proces. ‘We willen dat zij zich vrij voelen om met ons in gesprek te gaan. Hoe meer we hen in hun kracht zetten, hoe beter de samenwerking verloopt. Bij ons staat de mens voorop. Als professional kun je van alles bedenken, maar uiteindelijk is het jouw leven.’
Liesbeth heeft een sterk rechtvaardigheidsgevoel. ‘Dat heb ik altijd al gehad. Ik kan er niet tegen dat mensen met grote kwaliteiten die niet tot uiting kunnen laten komen, simpelweg omdat ze net die ene vaardigheid missen. Met die gedachte in mijn achterhoofd blijf ik voor iedere cliënt vechten. Ik geef nooit op.’ Boba werkt lokaal. ‘Daarin schuilt onze kracht: we zitten dicht bij de bron en kunnen daardoor eerder aanhaken als er actie nodig is. We praten niet alleen, maar we komen ook in actie.’ In dat proces nemen Boba-professionals al hun jaren aan werkervaring mee. ‘We blijven onszelf altijd verbeteren. We zijn niet alleen een lerende organisatie voor onze cliënten, maar ook voor onszelf. We zijn ingespeeld op een dynamische zorgwereld: we staan nooit stil.’ Hoewel Boba gespecialiseerd is in autisme, kun je er ook met andere hulpvragen terecht. ‘Onze methodes zijn ook goed toepasbaar op mensen met een andere diagnose of die nog zoekende zijn. Dankzij onze brede expertise kunnen we ook hen bedienen. Daarbij is onze mensenkennis belangrijk. Daarbij richten we ook de blik op onszelf: wie ben ik als hulpverlener? Waarom doe ik wat ik doe? We durven onszelf te zijn. Dat maakt ons kwetsbaar, maar ook sterk. Alleen door eerlijk te zijn, kan er een klik ontstaan tussen cliënt en professional – en dat is essentieel voor goede zorg. Dat gevoel is de basis van Boba.’
Waar kunnen wij jou mee helpen?