Suzanne Winckel gaat weg bij Boba. Na drie jaar coaching – met volle overgave en met veel plezier – merkt ze dat het tijd is om opnieuw uit te vogelen welke werkroute haar het beste past. De omgang met cliënten heeft haar in positieve zin gesterkt om daar de tijd voor te nemen – tijd voor de bezinning die hóórt bij het maken van een nieuwe keuze. ‘Ik zie dat ik in de basis dezelfde thema’s deel.’
| Naam | Suzanne Winckel |
|---|---|
| Coach sinds | 2019 |
| Wat typeert Boba? | Als organisatie is Boba idealistisch en vrij |
| Wat typeert jou als coach? | Verbinden, samen zoeken, autonomie versterken |
| Geleerd bij Boba | Eigen grenzen herkennen en aangeven, zelfstandig werken, mijn intuïtie en gevoel gebruiken |
| Favoriete gerecht | De nasi goreng van mijn vriend |
‘Tijdens mijn master orthopedagogiek kwam ik in aanraking met kinderen met autisme. Dat is interessant, dacht ik: het zijn kinderen waar eigenlijk niets mis mee is, er is feitelijk geen probleem, alleen hun brein werkt net anders – en als begeleider kun je puzzelen op de werking van dat brein en hoe je daar het beste mee kunt omgaan. (Lacht) Ik hou toevallig erg van puzzelen, en ik vind het mooi dat je bij mensen met autisme weliswaar tegen een andere manier van werken aanloopt, maar wel een manier van werken waar altijd logica achter schuilt. Daar steeds weer de tijd voor mogen nemen, voor het kraken van die individuele code – dat vind ik ontzettend leuk en dat ligt me ook goed. De vacature bij Boba sloot daar na mijn studie feilloos op aan.’
‘Toen ik net bij Boba startte was ik erg op zoek naar theoretische handvatten. Protocollen, werkvormen – ik zocht naar praktische richtlijnen voor dat puzzelen op persoonlijkheden. Maar waar ik al snel achter kwam – en met het risico om nu een cliché van stal te halen: je moet je eigenlijk vooral als mens kwetsbaar op durven stellen en écht contact willen aangaan. Een gesprek voeren van persoon tot persoon, durven voelen wat er bij iemand speelt. Als ik íets heb geleerd bij Boba, dan is het dat je het als coach echt niet allemaal hoeft te weten. Het gaat om het praten samen, om het observeren, om samen de weg zoeken in de wereld die mensen met autisme soms zo slecht past. En dat leer je alleen in het contact met mensen zelf.’
‘Een van mijn eerste cliënten was 30, woonde nog bij zijn ouders en had zoveel spanningsklachten en hoofdpijn dat hij was uitgevallen op zijn werk – een veeleisende academische functie. Hij had buiten zijn ouders geen sociaal netwerk en geen vrienden, maar dat vond hij zelf prima: daar bestond zijn hulpvraag niet uit. Ik probeerde in het begin vooral te investeren in een vertrouwensband. Dat werkte; hij durfde zich steeds wat meer bloot te geven, durfde steeds wat meer over zijn gevoelens te praten, en ondertussen bleef zijn omgeving maar vragen: hoe krijgen we hem weer op de rails? Wanneer wordt het weer normaal? Geen helpende vragen natuurlijk, want het was duidelijk dat de situatie juist anders moest, dat deze man ten onder ging aan zijn wens te voldoen aan zijn eigen verwachtingen en die van de mensen om hem heen. En zeker: hij was ontzettend intelligent en perfectionistisch, en daarom zag hij zijn steeds grotere weerstand ten aanzien van zijn werk als motivatieprobleem, als luiheid. Hierdoor had hij helemaal niet door dat zijn autisme in die academische omgeving voor veel spanning zorgde, en dat het hem zou helpen om te zoeken naar omstandigheden die beter bij hem zouden passen, in plaats van zich te voegen naar een mal die hem ongelukkig maakte. Van die hele serieuze baan maakte hij de switch naar postbezorger, voor zo’n 20 uur per week. Door de rust die daardoor ontstond, kwam er bovendien ruimte voor een nieuwe hulpvraag – dat hij tóch die vrienden wel heel erg miste, maar dat hij het gewoon nooit gedurfd had, die sociale relaties aangaan. Hij schreef zich in bij de lokale sportclub, en heeft daar inmiddels een sociaal leven opgebouwd. Zoveel kan het dus opleveren: om te voelen wat bij je past én daarnaar te leven.’
‘Ik heb bij Boba mijn talenten en mijn valkuilen leren kennen – werken met mensen met autisme is in die zin een enorme verrijking: ze zijn supereerlijk en supergevoelig. Ik ben me de afgelopen drie jaar bewust geworden van mijn sensitiviteit, mijn betrokkenheid en mijn vermogen om snel een vertrouwensband op te bouwen met mensen – kwaliteiten waar ik veel aan heb. Daar staat tegenover dat ik geleerd heb dat ik ook snel verantwoordelijkheden overneem, dat ik veel faciliteer, snel zaken uit handen neem. Pas toen ik zelf uitviel door overspannenheid, en er bij cliënten dingen spaak liepen door mijn afwezigheid, merkte ik wat daar de gevolgen van zijn – voor hen en mijzelf. Een wijze les is het geweest, mijn tijd bij Boba, waarbij ik geleerd heb dat ik in de basis dezelfde thema’s als mijn cliënten deel – dat ik gevoelig ben, een lage stressdrempel heb, snel overprikkeld ben. Ik heb nog geen nieuwe baan nee, ik heb besloten de tijd te nemen om rustig te verkennen wat in deze nieuwe fase goed bij me past. Met alle aandacht uitzoeken: wat is míjn nieuwe normaal.’
Waar kunnen wij jou mee helpen?
